დემოკრატიის სახელით, ხელისუფლების სათავეში მოსული ორივე ძალა, გამოხატვისა და სიტყვის თავისუფლების დაპირებებს გასცემდა. „ნაციონალური მოძრაობის“ იმიჯთან ასოცირებული 7 ნოემბერისა და „ქართული ოცნების“ ნამოქმედარი 20 ივნისის მსგავსი დარბევები ცხადჰყოფს, რომ დანაპირები ვერცერთმა პარტიამ შეასრულა. მთავრობის მიერ დევნისა და შევიწროების მსხვერპლი, ბოლო 18 წელიწადში, ნებისმიერი სფეროს წარმომადგენელი ხდებოდა, ვინც მმართველი გუნდის შეხედულებებს ეწინააღმდეგებოდა.
კიდევ ერთი რამ, რაშიც ბოლო დროის ორი ყველაზე დიდხნიანი მმართველობა იკვეთება და რასაც ორივე პარტიის ხელისუფლებები, კარგად იაზრებდნენ, სამთავრობო გადაწყვეტილებების კრიტიკის ასარიდებლად, მედიის დისკრედიტაციის მნიშვნელობაა. „ქართული ოცნებაც“ და „ნაციონალური მოძრაობაც“ თავის წილ 9 წლიან მმართველობაში, ცდილობდნენ, ასე თუ ისე, ჩაეხშოთ თავისუფალი სიტყვის ჟღერადობა. ორივე მმართველი პარტია კრიტიკული მედიის გაჩუმებასა და თავიანთი საქმიანობის მეხოტბე ტელევიზიების გაძლიერების პოლიტიკას აწარმოებდა.
მაგალითად, თუ კი ნაცმოძრაობა „იმედსა“ და „ტვ25“ს ღიად არბევდა, „ქართული ოცნება“ კრიტიკული მედიის გაჩუმებას, სასამართლოებისა და ფინანსური ყადაღის მეშვეობით ცდილობდა. ასეთებია: რუსთავი2-ის საქმე, ტელეკომპანიები „მთავარი“, ფორმულა და ტვპირველი. რომელია უარესი, ღიად გამოხატული ძალადობა თუ ბერკეტის ქვეშ მოქცეული სახელმწიფო ინსტანციები, საზოგადოებამ უნდა განსაჯოს. ორივე მთავრობის პირობებში არსებული მედიაგარემო, ერთი ჟურნალისტის მიერ, სხვადასხვა დროს, გაკეთებული განცხადებების მაგალითზეც კარგად ჩანს.
მმართველობის 9 წლის განმავლობაში საერთაშორისო საზოგადოების კრიტიკის ობიექტი არაერთხელ გახდა, როგორც „ქართული ოცნების, ისე, „ნაციონალური მოძრაობის“ ხელისუფლებაც. იგი ეხებოდა პოლიტპატიმრებს, საარჩევნო დარღვევებსა და სხვა არაერთ საკითხს.
„ქართულმა ოცნებამ“ „მისთვის სასარგებლო მოდელით“, წინა ხელისუფლების მიერ დამკვიდრებული, ფარული მიყურადების მანკიერი პრაქტიკა განაგრძო. მიუხედავად იმისა, რომ პარლამენტმა 2014 წელს ე.წ. ფარული მიყურადების შესახებ კანონი მეორე მოსმენით მიიღო, თუ კი „ნაციონალური მოძრაობა“ უკანონო თვალთვალით კომპრომატების მოპოვებას პოლიტიკოსებსა და მედიის წარმომადგენლებზე ცდილობდა, „ოცნების“ თვალთვალის ობიექტივში, არც მეტი, არც ნაკლები, სასულიერო პირები და დიპლომატებიც მოხვდნენ.
2012 წელს, „ნაციონალურ მოძრაობას“, საზოგადოებამ, არჩევნების გზით,
ახალ ძალასთან კოჰაბიტაცია აიძულა. 9 წლიანი მმართველობის შემდეგ, ხელისუფლება ოპოზიციაში გადავიდა. ზუსტად ამდენივე წლის შემდეგ, ბოლო არჩევნების შედეგად, პოლიტიკურად მნიშვნელოვან, ხუთ დიდ თვითმმართველ ქალაქში, მეორე ტურია ჩანიშნული. მათგან რამდენიმეში ოპოზიციური კანდიდატი ლიდერობს. მეტიც, პირველად, 9 წლის განმავლობაში, საკრებულოებს ოპოზიციური უმრავლესობა აკომპლექტებს. ამ ფონზე, მზად არის თუ არა, „ქართული ოცნება“, წინამორბედების მსგავსად, დემოკრატიული სტანდარტების შესაბამისად, ოპოზიციაში გადაინაცვლოს? ამას, უახლოეს მომავალში, პოლიტიკური პროცესების განვითარება აჩვენებს.
ამ ყველაფრის მიუხედავად, ქართული პოლიტიკური რეალობა ასეთია. 18 წლის შემდეგაც, პოლიტიკურ ამინდს ისევ ეს ორი პაარტია ქმნის. მესამე ძალა, რომელიც მათთან კონკურენტუნარიანი იქნება და რომელსაც საზოგადოება ამდენი ხანია ელოდება, ჰორიზონტზე არ მოჩანს. ამიტომაც, NDI-ის კვლევის მიხედვით, ელექტორატის იმ 42%-ს, რომელმაც არ იცის ხმა ვის მისცეს, კენჭისყრაზე არჩევანის გაკეთება, ისევ „ქართულ ოცნებასა“ და „ნაციონალურ მოძრაობას“ შორის უწევს.
4
s
s
s